Judith Engelen & Ika Schwander
Judith Engelen maakt fysieke en associatieve performances waarin ze snelle technologie combineert met trage literatuur. Nadat ze haar master klinische psychologie aan de KULeuven behaalde, studeerde ze in 2023 af aan de Toneelacademie in Maastricht. Haar werk heeft een sterke band met psychiatrie en psychoanalyse. Naast haar eigen werk heeft ze samengewerkt met o.a. Michiel Vandevelde, Charbel-Joseph H. Boutros en Miet Warlop als performer en acteur. Tijdens haar studie aan de toneelacademie liep ze stage bij DE HOE (DE HOE onderbreekt en Radio Insomnia).
De Frans-Nederlandse regisseur en performer Ika Schwander werkt het liefst op het grensgebied tussen verschillende media, waaronder film, performance en installatiekunst. Ika studeerde Fine Art aan Central Saint Martins in Londen en de performance-opleiding van de Toneelacademie van Maastricht (2023). Hiervoor liep ze stage bij Jan Decorte en Sigrid Vinks (Jamais je n’oublierai la mort) en Benjamin Abel Meirhaeghe (Madrigals). Ze viel op met haar afstudeervoorstelling é vero é vero é vero, over de nasleep en tijdloosheid van seksueel geweld, later getoond op verschillende podia en festivals waaronder Frascati, Theater aan Zee, de Monty en Theater im Pumpenhaus (Münster).
Howl baby howl
Het was het meisje van de overkant waarover we steeds hetzelfde verhaal hoorden. Hoe ze als baby in een rieten mandje was aangemeerd en opgevoed door de wolven. Veel meer wisten wij niet over haar. Ze liep altijd rond met een zelfgemaakt vlindernet. Elke roze, fladderende vlinder die ze ving, stopte ze in haar capuchon. En als wij vroegen waarom, verklaarde ze: ‘de flapperende vleugels dempen het geroep.’ Wij knikten en stelden verder geen vragen. Op een avond stond ze in haar eentje op de heuvel naast ons huis. Ze zong een lied en ontdeed zich van haar capuchon. Vlinders stroomden naar buiten en de lucht kleurde roze. Wij keken toe.
Howl baby howl is een beeldende voorstelling van Judith Engelen en Ika Schwander. Met sculpturen en videoprojecties verbeelden ze een wereld waarin kinderen opgroeien onder atypische omstandigheden. Ika en Judith verbinden het verhaal van de wolfskinderen Romulus en Remus met de uitdagingen van KOPP en KOAP-kinderen. ‘KOPP’ en ‘KOAP’ staan respectievelijk voor ‘Kinderen van Ouders met Psychische Problemen’ en ‘Kinderen van Ouders met een Afhankelijkheids-Probleem’. Zowel Romulus en Remus als KOPP- en KOAP-kinderen belichten de sociaal-maatschappelijke en politieke aspecten van zorg en onopgemerkt blijven in de maatschappij.
Voor deze voorstelling werken Ika en Judith samen met het MaPa-team (mama-papa team) van het Medisch Sociaal Opvangcentrum (MSOC) in Tienen. Het MaPa-team wil samen met gebruikende ouders de risico’s voor hun kinderen verkleinen en proberen te vermijden dat die op latere leeftijd zelf gelijkaardige of andere problemen ontwikkelen.
